Studia w Paryżu (1923–1924)

Z dokumentów wynika, że Mewa Łunkiewiczowa spędziła około półtora roku na studiach w paryskiej École Nationale des Arts Décoratifs – od lutego 1923 roku do połowy (zapewne) roku 1924. W tym czasie podróżuje po Francji (o czym świadczą szkice z różnych rejonów kraju), a także uczestniczy w życiu artystycznym Paryża.

W zbiorach rodzinnych zachowały się interesujące szkice z czasów studiów, przedstawiające głównie rośliny i kwiaty. Świadczą one o wyczuciu koloru i wrażliwości młodej malarki na naturę, ale także o sporej biegłości rysunkowej. Wydaje się niemożliwe, aby Mewa nie podejmowała wcześniej prób artystycznych – niestety, żadne dzieła z wcześniejszego okresu się nie zachowały. Charakter tych bardzo dekoracyjnych szkiców mówi także sporo o samej szkole, w której uczy się Mewa – jest to wszakże szkoła ukierunkowana przede wszystkim na sztukę użytkową, a uczennice bardzo dużo czasu poświęcają studiom martwych natur, elementów architektonicznych i rzeźbiarskich. Charakter kształcenia w ENAD wpłynął bez wątpienia na skłonność do „dekoracyjności” – tym przymiotnikiem opisywano zawsze sztukę Marii Ewy Łunkiewicz-Rogoyskiej, niezależnie od jej kolejnych przemian. Szkoła w latach dwudziestych posiadała już sporą renomę i, na wzór nieodległej Akademii, miała w programie m.in. studium aktu – Maria Ewa musiała na takie zajęcia uczęszczać, o czym świadczy zachowany pastel przedstawiający nagą modelkę, a także akty pojawiające się w jej późniejszym malarstwie. Z kolei szkic ołówkowy, przedstawiający łódki w porcie (1924, wł. prywatna), ujawnia pojawiającą się już wówczas skłonność do „kubizowania” postaci ludzkich i elementów pejzażu, będącą jedną z najważniejszych cech twórczości artystki w kolejnym okresie. Natomiast w rysunkowym szkicu z Paryża (1924, wł. prywatna) pojawia się motyw uschniętego drzewa, który również będzie wracał w obrazach Mewy z kolejnych lat.

Nie są niestety znane żadne dzieła artystki z lat 1925 – 1928. Nie ma wątpliwości, że malowała w tym czasie, być może dorobek z tego okresu przepadł w czasie II wojny światowej.