Malarstwo „pełne kobiecego wdzięku”?

W 1991 roku w warszawskim Muzeum Narodowym odbyła się wystawa „Artystki polskie”, będąca pierwszą próbą syntezy dokonań kobiet-twórczyń w polskiej historii sztuki. Na wystawie były prezentowane także obrazy Marii Ewy Łunkiewicz-Rogoyskiej. Od tego czasu nazwisko Mewy przewijało się kilkukrotnie w tekstach należących do nurtu feministycznej historii sztuki, prowokując pytanie, na ile taka interpretacja tłumaczy jej […] Czytaj więcej »

Mewa wśród przyjaciół

W relacjach osób, które znały Marię Ewę Łunkiewicz-Rogoyską, jeden wątek powtarza się nieodmiennie: jej niezwykły talent do budowania relacji i łączenia ludzi. Kolejne adresy, pod którymi mieszkała z Henrykiem Stażewskim: ulice Ossolińskich, Piękna, Świerczewskiego, stawały się miejscami spotkań i twórczej wymiany warszawskiej elity artystyczno-intelektualnej. Artyści już przed wojną zamieszkali wspólnie przy ulicy Ossolińskich, nieopodal Teatru […] Czytaj więcej »